Autor: Rechmaat Nachti (pseudonim polskiego religioznawcy) (Tekst zamieszczony w „Smoku Wadżry” nr 33-34, s. 22-39, periodyku buddyjskim, red. Jacek Sieradzan. Zdecydowałam się na umieszczenie go w dziale Polecam, ponieważ „z definicji” zamierzam publikować tu teksty mało znane, a po drugie – ze względu na znakomitą okazję, by przybliżyć choć fragmenty literatury staroegipskiej). W kręgach inteligencji katolickiej panuje powszechne przekonanie, że bogactwo wartości duchowych zawartych w Piśmie Świętym jest faktem wyjątkowym w dziejach kultury i że Biblia jest dziełem w pełni oryginalnym, powstałym jako bezpośredni przekaz słów bożych dla ludzi. Wszelkie badania porównawcze tekstów biblijnych i pozabiblijnych uważa się w tych

rozmawia A. Warszewski – Jest to pierwszy wywiad, jakiego Pan Profesor udziela po kilkunastu latach milczenia. Skąd ta niechęć do massmediów? – Całkowicie poświęcam się pracy naukowej. Nie jestem już, a mam bardzo wiele do zrobienia. Poza tym media zwykle są powierzone i spłycają. – Rezultat jest jednak taki, ze dla przeciętnego odbiorcy antropologia – dziedzina, jaka pan reprezentuje – jest całkowicie nieznana. Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, jakich ogromnych postępów nauka ta dokonała w XX stuleciu. Na dobrą sprawę bieżący wiek można by nazwać stuleciem antropologii. – Postęp jest rzeczywiście duży. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat w dziedzinie

Autorem artykułu jest Piotr Bajko. Przedruk z periodyku „Nieznany Świat” Uważano je za symbol siły i trwałości, roślinę Słońca. Żyje w harmonii z Ziemią i ludźmi, posiada silne właściwości bioenergetyczne. Radiesteci twierdzą, że liście jesionu skutecznie wytłumiają promieniowanie stref geopatycznych, a liczne wierzenia głoszą, że drzewo to chroni przed złymi duchami i mocami. Jego symboliczne gałęzie okrywają całą powierzchnię planety. Jest drzewem, które być może nie każdy potrafi odróżnić, ale na pewno wszyscy o nim słyszeli. U nas rodzimy okazuje się tylko jeden gatunek – jesion wyniosły, natomiast dziesięć dalszych spotyka się w uprawach. W umiarkowanej strefie półkuli północnej, a

Wrocław, Oficyna Wydawnicza Atut, 2018, ISBN 978-83-7977-352-7, s. 534. Akcja powieści rozgrywa się na terenach księstwie świdnicko-jaworskim w połowie XIV w. Okres ten to dla piastowskiego Śląska czas niezwykły. Ten malowniczy, bogaty w minerały, a także ważny strategicznie region był zawsze dla władców sąsiednich ziem łakomym kąskiem. Tędy wiodły główne szlaki handlowe, a wraz z kupcami, wędrownymi artystami czy poszukiwaczami kopalin napływały z ówczesnej Europy nowoczesne idee i myśli. Utrzymanie niezależności tej ziemi było wyzwaniem, wymagało przywódcy wielkiego formatu, który potrafiłby zarazić swoją pasją i wizją rozwoju krainy zarówno mieszczaństwo, jak i rycerstwo. Takim władcą okazał się Bolko II Mały

Recenzja: Dusza Góry to powieść o świecie utraconego piękna i harmonii, codziennego obcowania z bogami, cudownymi mocami i niezwykłymi opowieściami. Autorka zabiera Czytelnika w magiczną podróż pełną słońca, błękitu morza, górskich szczytów, zapachu cedrów, ale przede wszystkim mitów i symboli, do rzeczywistości, w której swoje korzenie mają powszechnie znane mity greckie, wciąż silnie zakorzenione w naszej kulturze. Ten świat kiedyś istniał, stworzyli go Minojczycy, a później został zapomniany, mimo że jego ślady do dziś odnajdujemy na wyspach greckich, a przede wszystkim na Krecie, licznie odwiedzanej przez turystów. Pisząc historię Lorein i Arawana, autorka oddaje hołd tej prastarej pierwszej cywilizacji europejskiej.